Upravo se pojavila knjiga duhovne poezije Nenada Grujičića „Nadisati se duše”, u izdanju Srpskog kulturnog centra iz Modriče i porodice Popović iz Dugog Polja.
Knjiga je štampana povodom nagrade „Gajkov pjesnički šešir”, koju je ovaj izdavač, za najbolje pesničko ostvarenje na srpskom jeziku, dodelio Nenadu Grujičiću za zbirku poezije „Svetlica” („Prosveta”, Beograd, 2015).
Knjiga „Nadisati se duše”, pjesnika porijeklom iz Prijedora, sadrži šezdeset četiri pesme raspoređene u osam ciklusa: „Molitveni trolist”, „Ruka Božja, netelesna”, „I dušom i telom”, „Kušnje”, „Dojave”, „Davorije”, „Žeravice” i „Sunčeve pege”. Pored novih pesama, u zbirci se nalaze i ranije Grujičićeve pesme na ove teme. Među novim nalazi se i „Molitva nedostojnoga”, ispevana na stopama nepoznatog monaha iz 14. veka i po duhovnim zazivima Isidore Sekulić. Pesma „U tmuši” ispisana je u sonetnom akrostihu „Gospodi pomiluj”. Tu su i pesme posvećene Svetom Savi, Bogorodici Savinskoj, Svetoj Petki i Simeonu Dajbapskom. Zatim, pesme koje za predložak uzimaju duhovne fragmente iz dela Dositeja, Laze Kostića, Ive Andrića i Radeta Drainca. Na liniji detinjeg doživljaja sveta nalaze se pesme posvećene Badnjem danu, Božiću, Vaskrsu i Nikoljdanu.
Urednik knjige Milenko Popović veli: „Pred nama je jak doživljaj u potrazi za smislom ljudskog pretrajavanja kroz vreme. Nenad Grujičić peva o zemnoj i nadzemnoj klici čovekove egzistencije, peva o telu i duši pred Bogom. Duhovne i religiozne teme natopljene su i motivima ljubavi i detinjstva. Pojavljuju se i istorijski trenuci vezani za srpsku tradiciji”.
O novoj knjizi „Nadisati se duše” Nenad Grujičić kaže: „Još u svojoj prvoj knjizi ‘Maternji jezik’ ispevao sam rukovet duhovnih pesama opčinjen poezijom samom i nadahnućem koje je stvara. Kad poezija dotakne molitvenu dimenziju bića, ona nadrasta književnost i postaje vidoviti eros jezika i duha. U maternjoj melodiji, takva poezija sozercava suštinu života i sveta, dotiče samu Istinu, to jest Božji princip. Epifanijska lepota duhovne prvine u jeziku zasnovana je na čistoti onoga koji peva, na duši koja je spremna na oprost i pokajanje. U suprotnom, lako se uočavaju primeri farisejske prevare. Duhovna poezija, poput ponornice, pojavljuje se u vremenima kada na demonskoj javnoj sceni vladaju ateističko praznoglavlje i tzv. levičarsko ili desničarsko, svejedno, bulažnjenje besmisla. Poezija, a pogotovo duhovna, kao najviši princip pismenosti, topi dnevnopolitičke alatke za proizvodnju opsena i prostote. Duhovna poezija poseduje svetlost monaške snage koja nije od ovoga sveta, ali mu pripada”.
Politika.rs